Фариза Оңғарсынова кезінде Мұқағали Мақатаевқа ғашық болмағанын айтқан екен. Бұл туралы ақын, мұқағалитанушы Айтақын Әбдіқалдың «Алматы ақшамы» газетінде жарияланған шағын естелігінде баяндалады.
Бірде Айтақын Әбдіқал Оңғарсыноваға барып, Алматыдағы Мақатаев көшесіне ақиық ақынның ескерткішін орнату жөніндегі ойын айтып, «осыны биліктегілерге жеткізсеңіз» депті. Сонда Фариза ақын: «Қиялға бергісіз арманың да, пікірің де орынды. Бірақ бұрын да ағаң екеуміз жайлы отқа май құйып жүрген мына қазақтар не дейді? Фариза Мұқағалиға ескерткіш қою керек деп жанын салып жүр екен демей ме?» деп күліп алып, ары қарай былай деп сырын ақтарған:
«Сен ана бауырларыңа түсіндір! Солардың кейбіреулері айтып жүргеніндей, мен — Мұқағалиға, я болмаса, ол — маған ғашық болған емес. Менің жазығым – Мұқаңның шын ақын екенін танып, басымды игенім. Сенің ағаңның жазығы — тағдыры қызық мен секілді жалғызбасты ақын қыздың поэзиясынан үміт күтіп, бағалағаны…
Әлгіндей өсектің шығуына ең алдымен ағаңның маған арнаған өлеңі себеп болды-ау деймін. Айтпақшы, өзім де оңбаймын… Редакцияның төменгі қабатында терезеге сүйеніп, қу шараптың әсерінен ауырлаңқырап тұрған Мұқаңа түскі үзіліске бара жатқан жақын таныстарының да қарамағанына, ешкім ол кісіге назар салмағанына намысым келіп, үйіне жеткізейін деген оймен қызмет көлігіме салып алып нем бар еді? Ағаларың қатты шаршаңқы… Үйіне жақындаған сәтте сәл есін жиған ол маған қарай бұрылып:
— Әй бала! — деді. – Шөл қысып барады. Бір шөлмек қызыл алдыршы, — деген соң орыс шопырды жұмсап, тапсырмасын орындадым. Үйінің алдына келген соң, жүргізушіме «ана кісіні үйге кіргіз» деп өтініш айтқанымда Мұқаң:
— Жоқ! Сен өзің табыстайсың жеңгеңе! — деді саңқ етіп. Мұздаған торғайдай болған мен байғұс оның қолтығынан ұстап, үйіне қарай сүйемелдеп келемін. Бір қолымда әлгінде шопырға алғызған тор сеткадағы қызыл арақ. Бірінші қабаттағы үйінің қоңырауын өзі басты. Ар жақтан көңілсіз кейіпте өңі көкшіл тартқан жеңгеміз Лашын шықты. Жақтырыңқырамай қарады. Қатты ыңғайсыздандым. Сонда Мұқаң қайтті дейсіңдер ғой?
— Әй, Лашын! Әлгі мен айтып жүрген бала осы. Біліп ал! — деді. Неге олай айтты?…Үрпиіп үйіне дейін мен неге келдім?. «Ақымақ шығармын?!» дедім іштей өзіме-өзім. Жазығым — ағаларыңды көшеге тастап кете алмағаным. Ақымақтығым – қыз бала басыммен әлгіндей жағдайдағы ақынды тура есігіне дейін жетелеп әкелгенім ғой. Мына елдің Мұқаң екеуміз жайлы өсегінің бір ұшы осында да жатқан шығар деп ойлаймын кейде. Обалы не керек, Лашын жеңгем артық сөз айтқан жоқ».