Жасым 18-де. Əңгіме менің өмірім жайлы. қиналып кеттім, бəрінен шаршадым. Кішкентайымнан əкемнен көрмеген қорлығым қалмады. 18 жыл бойы анамды ұрып соғумен келеді бала кезімнен көргенім осы. Ішпей-жемей сап сау кезінде істейді бəрін.Үйдің бүткіл затын қиратып, қолына түскенін лақтырады.
Мағанда айқайлап, боқтап айтпаған сөзі жоқ талай қорлықты көріп өстім. Менен кейін інім бар ол қатты қорқып қалған оған да айқайлап тастайды. Ешқашан бізді еркелетіп балам, қызым деп басымыздан сипаған емес. Қабағы бір ашылмайды өз үйімізде аяғымыздың ұшымен жүреміз артық сөйлесек, болды айқайлап өзімен өзі жұнырып шыға келеді. Балалық шағымда көргенімнің бəрі əлі көз алдымда анамды шашынан сүйрепү газға күйдірем деп белбеумен ұрғаны бəрі-бəрі есімде. Өте қызғаншақ əркімнен қызғанады.Анама маза бермейді, жұмыстан келсе кіммен жатып келдің деп аузына келгенін айтады.
Жасы біразға келді қоятын шығар десек жоқ əлі сол күйі.Əлі күнге дейін қорлық көріп келеміз.Екеуі ажырасып қайта қосылған.Қосылар кезде енді қолымның ұшында тигізбеймін, ұрмаймын тек балдарымның қасында отырсам болды деп сүмірейіп жылап келген. Бірақ сөзінде тұрмады. Мен одан əрі шыдай алмаймын, шаршадым. Дəрі ішіп һлгім де келген. Өліп-ақ қалар едім, бірақ анам мен інімді ойлап алаңдаймын.
Анама ажырасуға арыз берші, кетейік десем, тындамайды елге күлкі боламыз деп. Əкем өз анасын да, ағаларын да тындамайды бəрі ақылдарын айтып жатыр, бірақ дым нəтиже жоқ. Не істеймін? Қиналып кеттім, өмірдің еш мəні қалмады осындайды көргеннен кейін тұрмысқа шығуға да қорқамын. Сырымды ешкіммен бөлісе алмаймын. Ақылдарынызды айтыңыздаршы! Ұзақ болса кешірерсіздер!
