Әдетте, баяу ғана естілетін ғажайып нәзік әуен органның немесе тибет халқының ұлттық аспабы — дүнченнің ырғағын еске салатын.
Мамандар Оман мен Марокко елдеріне арнайы сапарлап, құм шағылдарының әуенін жазып және құм түрлерін жинастырған.
Сонан соң шағын ғана шағыл жасап, оларды ән салуға «мәжбүрлеген». Әуенді жазған зерттеушілер оның тазалығы, сондай-ақ өзгеріп отыруы құмдардың көлеміне байланысты болатындығын анықтап отыр.