Кезекшінің «таза еденмен, тым құрығанда, суы құрғамайынша жүрме» деген сөзіне, бұрынғы теңізшісі алдымен іштен, содан кейін жағына соққы жасаумен жауап берді, деп хабарлайды Caravan.kz медиа-порталы.
Соққыға ұшырап, қансыраған сарбаздың анасы Елена Гришинаның айтуынша, 30238 әскери бөлімінде оның ұлына ешкім алғашқы медициналық көмек көрсетуге тырыспаған. Ауыр бас-ми жарақатымен, миы шайқалған, жақ сүйегінің ашық сынығы бар жас сарбазды «қосалқы бөлмеге жасырып қойған. Тек түскі ас уақыты жақындаған кезде ғана, адам төзгісіз ауырсынудан есін жоғалта бастаған сарбазды, саяси бөлім қызметкері азаматтық жедел жәрдем ауруханасына апарады, бірақ ол жерде қандай да бір себептермен жауынгерді өз бөлімшесінің сарбазы емес, азаматтық тұлға ретінде көрсеткен.
«Ауруханада ұлымызға бірден шиналар салынды, бірақ ми жарақатына байланысты операция жасалмады», — дейді Елена Гринишина. – Дәрігер олардың медициналық көмек көрсету үшін азаматтық тұлғаны әкелгеніне сенбей, дереу полиция шақырған. Учаскелік полиция қызметкері ауруханаға тез жетіп, хаттама толтырады. Әскерилер бұл істі жылы жауып үлгермегені белгілі болды, содан кейін саяси бөлім командирі ашуға ерік беріп, Богданды қайтадан әскери госпиталға алып кетпек болды. Алайда емдеуші дәрігер оған рұқсат бермеді. Лазаретте, әскери госпитальда ота жасайтын жақ-бет бөлімшесі жоқ екенін, оған осы жерден қажетті медициналық көмек көрсетілетінін айтып, баламды қорғап қалған.
-Елена Николаевна, әскери бөлімде болған оқиғаны қалай білдіңіз? Сізді командир шақырды ма?
— Әрине, олай емес. Ұлымыздың ауыр жағдайға тап болғанын күйеуімнен естідім. Маған жұмыстан бірінші қоңырау шалып, Богдан туралы айтқан да сол еді. Оның өзі әйтеуір ауруханадан хабар жіберіп үлгерген екен. Әрине, бірден ұшаққа билетін алып, Сәтбаевтан Ақтөбеге келдім. Бірақ мен ұшпай тұрып-ақ әскери бөлімнің саяси қызметкері Біржан Жөтековтің байланыс телефонын тауып, не болғанын, ұлымның неге хабарласпағанын сұрадым. Сонда офицердің маған не айтқанын білесіз бе? Ол баламыздың тісін жұлғандықан ауруханада жатқанын айтты. Мен айттым, егер оның жақ сүйегі сынып, жансақтау бөлімінде жатса, қандай тіс туралы айтып тұрсың дедім? Саяси қызметкер мұны қайдан білгенімді сұрады. Ол бұл ақпараттың маған жеткеніне қатты таң қалды және көңілі түсіп кетті. Олар ауруханаға келіп, баламнан ешкімге ештеңе айтпауды өтінген екен. Бірақ тым кеш еді. Богдан үйіне қоңырау шалып, анасына, яғни маған, ол жағдайдың бәрін айтты. Мен де дереу сарбаздар аналары комитетіне хабарластым. Олеся Викторовна Старыхпен бірге біз ол жерде не болғанын бірге анықтай бастадық.
— Не білдіңіз? Сол әскери бөлімде не болуы мүмкін? Солдаттар не үшін төбелесті?
– Әңгіме мынада, бұл жігіттер арасындағы тең дәрежедегі қарапайым жекпе-жек емес. Бұл ашуланғанда адамды аяусыз соққыға жығуға ұқсайды. Балам айқайлап, көмекке шақырып, қанға тұншығып жатты. Бірақ әлгі солдат аузына шүберек тығып, айқайламауды талап еткен. Рота офицерлерінің бірі байқап қалуы мүмкін деп қорыққан болса керек.
— Ары қарай не болды?
— Баламды аясуыз ұрып-соққан сарбазды маған әкелді. Мен одан неге сонша қатыгездік танытқанын сұрадым. Далабай Богданның мойнынан еден жуғышпен ұрғанына қатты ашуланғанын айтты.Оқиға баламның таңертең кезекшілікке тұрып, еден жууынан басталды. Сосын Әлихан Далабайдың дымқыл еденде лас аяқ киіммен ары-бері жүріп, сыртқа шығып, кейін казармаға қайта оралғанын айтты. Богдан: аға, еден кепкенше баспа деген. Жауап ретінде мен саған қандай ағамын деп олардың арасында сөз қағытпа басталды.
Далабай әскерге ерте шақырылған. Бірақ менің Богданымнан екі жас кіші. Шамасы, бұл негізгі рөл атқарды. Әлихан оның ішінен, содан кейін бетінен жұдырықпен ұрғанда, ұлым жауап ретінде оны швабрамен ұрып жіберді. Бір сөбен айтқандай, тиісті қарсылық көрсетті, Осының барлығын рота командирі көріп, жанжалды тоқтатты. Бірақ кейін ол кетіп қалғанда Далабай баламды қосалқы бөлмеге сүйреп апарып, сол жерде қатты соққыға жыққан. Ол физикалық тұрғыдан күштірек болды. Әскерге дейін бір жерде спорт мектебінде оқыған дейді.
Оның көзінен істеген ісіне өкініш көрмедім. Сол сарбаздың әкесі бөлімше командирімен сөйлесті, бірақ маған келмеді, телефон соқпады. Белгілі болғандай, ол қазір әскери қызметші, ҰҚК қызметкері екен. Жақында маған телефон арқылы ұлы үшін кешірім сұраған хабарлама жіберді. Мансабы мен ұлын құртпауымды өтінді, арызды қайтарып алуды өтінген. Әскери борышын өтеп келген соң ұлын құзырлы орындарға орналастырғалы жатқанын, енді оны не күтіп тұрғанын да білмейтінін айтты. Госпитальға барды, Богданға қысым жасады, «жігіттер арасында ондай жайттардың бола беретінін айтып» көндіруге тырысқан.
"Жігіттер, шынында дауласып, бірден татуласқанда, сүйектің сынуына дейін жетпесе мұның бәрін түсінер едім. Өмiрде бәрi болады, бiрақ мұндай дәрежеде емес қой»
